Vandaag eten Lotte en ik weer eens ouderwets gezellig samen na een middag hard werken op De Guit, dé bio-dynamische tuin gelegen op landgoed Bleijendijk. We kregen dus de kans om te zien waar onze wekelijkse groenten vandaan komen! Daar hielpen we meerjarige struiken en kruiden de grond in. Het zijn invloeden uit de Permacultuur, waar ecosystemen bevorderd worden en waar verschillende planten kriskras maar op gestructureerde wijze door elkaar staan. Het bevorderd onderanderen de biodiversiteit. Het is een prachtige tuin waar lindebomen hoog de lucht in rijken met hun jonge takken, waar enorme preien de winter overleefden en roepen om hen alsjeblieft niet te vergeten, en waar kleurrijke kippen vrolijk rondscharrelen in hun verplaatsbare ren. Ze maken de grond los en pikken zwakke zaden uit de grond waardoor andere de kans krijgen om te groeien. Lotte ademt diep in, snuift de gezonde buitenlucht eens diep d'r longen in en zucht, terwijl ze de Marokkaanse munt in de grond zet en met haar zwarte vingers aandrukt. Het doet haar goed. Weer thuis toverden we hongerig een aardig culinaire maaltijd op tafel. Uit de supermarkt enkel de zeewierburger en bier uit Gulphen (zijn we doorheen gefietst). Verder: zelfgemaakte Halloumi, huisgemaakte appelchutney, zuurdesembrood van Pig&Rye en raapstelen, courgette en biet uit het groentepakket. De home-made's hadden we al wél in onze voorraadkastjes staan. Heel mindfull en spijsvertering-bevorderlijk hebben we niet gegeten maar ik kan je vertellen dat het smaakte. Met (de geur van) aarde nog in onze neusharen en onder onze nagels ploffen we voldaan op de bank. Het is even geleden dat fysiek buitenwerk ons moe maakten en 's avonds onze wangen roze kleurden. Maar het is heerlijk! Wil je ook vegaburger-bietencourgettesla-halloumi-chutney broodje maken? Gooi dan bovengenoemde ingrediënten op de grill of in de oven en bouw er een mooi kunstwerkje van! Smakelijk :)
1 Reactie
Deze andijvie is geboren en getogen in de Graafsewijk (Oost). Andijvie roept niet gelijk een euforisch gevoel naar boven, evenals de Graafsewijk. Dat ben ik met je eens, maar het verhaal van deze bittere bladgroente is dat wel! Hij komt namelijk uit de Graafse Akker. Een stadstuin waarvan je het bestaan moet weten anders loop je er zo voorbij, verscholen achter eenvoudige rijtjeshuizen en luxere vrijstaande woningen. Maar als je het gevonden hebt sta je ineens op een enorme lap grond met fruitbomen, kippen, groentebedden en kassen in verschillende maten. De plek is gelegen achter een voormalig kraakpand, waarvan de bewoners ooit een moestuin zijn begonnen, voor en mét de wijkbewoners. Nu worden er verschillende activiteiten georganiseerd voor kinderen, volwassenen en alles wat daar tussenin zit. Op woensdagochtend sta ik in de nieuwe glazen kas, die met behulp van crowd-funding gesubsidieerd is. De gehele inhoud van de zandoppervlakte in de kas moet omgeschept, gezeefd en van mest voorzien worden. Anders maken de toekomstige plantaardige bewoners geen schijn van kans om te overleven. In een amateuristischer exemplaar van plastic staat de andijvie op dat moment nog van niets wetend in de grond. Geen flauw benul van het feit dat ik hem ieder moment uit de grond ga trekken en op mijn bagagedrager mee naar huis zal fietsen, in een soda padje stop, en een salade van hem maak. Of hij daar voor vreesde of naar uit keek weet ik niet. In ieder geval heeft hij een goed leven gehad, daar in de Graafsewijk.
Dat groentepakket waar ik het eerder over had, komt van een bio-dynamische tuin niet ver van ons vandaan. Om precies te zijn 5.9 km. In de biologische landbouw maken de boeren geen gebruik van kunstmest en chemische bestrijdingsmiddelen. Biodynamisch gaat nog iets verder. Zij zien de gewasopbrengst niet als hoofddoel, in plaats daarvan werken zij aan de verbetering van de bodem. Met als gevolg gezonde planten, die op een natuurlijke manier gegroeid zijn. Deze weg zou extra vitaliteit aan de groentes geven. Wat lastig te bewijzen valt maar ik wil er wel in geloven.
Lotte en ik verdelen de groentes na het ophalen op woensdagavond. Dat wat in enkelvoud aangeleverd wordt hakken we doormidden. Aan de zandbak op de aanrecht kun je zien dat de prei die ochtend de grond uitgetrokken is. Het komt voor dat er op dinsdagavond het een en ander ligt te verpieteren in mijn groentela, na een weekend van huis. Zo trof ik van de week een zakje zuurkool, een rimpelig bietje, een schraal worteltje en een vereenzaamde-oudere prei aan. Het leukste is om er dan nog wat van te maken, zonder receptuur. Nóg leuker is als het dan ook nog smaakt, dat mag niet áltijd baten. Maar deze keer was ik niet ontevreden. Eigenlijk had ik zuurkoolmuffins willen maken maar bij gebrek aan muffin vormpjes werd het een taart. Recept: Havermout bodem maken met ei & olie, goed aandrukken, vast 10 min bakken in de oven 200 graden. Dan gekookte stukjes biet (met beetje honing), zuurkool, gebakken preiringen (+ evt. andere groentes) op de bodem leggen en 4 geklopte eieren + mosterd, zout, peper er overheen gieten en evt. (parmezaanse) kaas erover sprankelen. Nog 15/20 min op 180 graden tot ie gaar is! Smikkelen maar. Wil je ook zand in je wasbak en schattige verrimpelde bietjes in je groentela? Maar vooral: geen keuzestress in de supermarkt, supergezonde lokale én duurzame groenten. Neem dan een groentepakket van tuinderij De Guit op Bleijendijk. Op verschillende plekken in Den Bosch af te halen. Beginnen met schrijven is moeilijk, want er zijn té veel woorden om uit te kiezen. Welke zet je op papier? De zinnen komen niet meer zomaar aanwaaien doordat we niet meer door veranderend landschap razen, niet ieder uur een ander uitzicht of inzicht krijgen. In plaats daarvan lopen we alleen maar rondjes, verplaatsen we ons van huis naar trein naar werk en terug. In een straal van niet meer dan 20 km. Ik blijf in meervoudsvorm praten omdat het nog steeds als een nasleep van 'ons' avontuur voelt. We lijken meer op elkaar dan ik eerder door had. Of we zijn onderweg met hetzelfde virus besmet, Lotte en ik. We willen alles aanpakken wat ons kan leiden naar een plek in de maatschappij die bij ons past. We willen leren over wat voeding kan doen met het menselijk lichaam, hoe het kan breken en helen. Over de herkomst, bereiding en verspilling van wat er op ons bord ligt. Over hoe je meer zelf kunt maken, ambachtelijk zoals de omoe's van onze oma's dat vruuger deden. Je wilt je soms verzetten, vechten tegen de dingen waar je het niet mee eens bent, bijvoorbeeld als je door de supermarkt loopt. Maar tegelijkertijd zul je de huidige situatie in de wereld moeten accepteren, lelijk of mooi als ie is. Bovendien kan die supermarkt soms best nuttig zijn. Als je zelf niet over een melkmachine of graanmolen beschikt. Wanneer je avocadopitten op de vensterbank nog geen boompjes zijn, je zuurdesemstarter stinkt naar azijnzuur en de inmaakproducten zijn gaan schimmelen of pas over een jaar te eten. Ja dan wel.
Conclusie: je kunt je heel boos maken en verzetten, of vast een beetje dingen op je eigen manier gaan doen, oefenen voor later als je je dromen waarmaakt. En stiekem begin je er zo al aan. Alvast zoeken naar plekken en personen waar we ons creatieve zelf kunt zijn en dingen doen die we, gewoon heel leuk vinden om te doen. Voor Lotte en mij zijn die plekken over het algemeen met minder mensen en meer groen. Het is niet dat we niet van mensen houden, gewoon niet teveel bij elkaar. En de dingen die we leuk vinden moeten we nog een beetje ontdekken. Daarover later meer. En om nou niet elke avond een halfuur naar m'n beeldscherm te staren met een groot gemis aan inspiratie, bedacht ik dagelijks een foto te maken van wat er op míjn bord ligt, met de hoop dat daar een verhaal bij hoort. In het kader van weten waar je eten vandaan komt. Vaak komt een deel daarvan van (een van) mijn lievelingsplekken en hebben mijn lievelingsmensen er op zijn minst met hun tengeltjes aangezeten. Twee vliegen in één klap dus! (maar laat de bijtjes leven alsjeblieft). Vrijdag 12 april 2019, 's-Hertogenbosch
We zijn geland in Nederland. Letterlijk ja, op 30 november 2018 met het vliegtuig. Maar ik bedoel figuurlijk. In ons oude leventje terug geglipt, met hier en daar een aanpassing na aanleiding van... alles. Zo bakken we ons eigen brood, delen samen een bio-dynamisch groentepakket en zijn nieuwe baantjes begonnen. Lotte heeft zichzelf benoemd tot kok en werd aangenomen in een splinternieuw, superhip én gezond restaurant in Den Bosch, en ik ben gaan werken in een ambachtelijke zuurdesem bakkerij slash lunchroom in Tilburg! Onderhand hebben we daar beiden onze draai gevonden en zijn vooral niet gestopt met zoeken naar onze passies en doelen in dit leven. Momenteel allebei op het punt beland dat we de hevige stormen zijn vergeten die dagelijks boven ons hoofd hingen op de fiets. We missen de wind door onze vette haren, de zweetdruppeltjes op ons voorhoofd waar kleine vliegjes aan bleven plakken en de douw 's morgens in het gras die ervoor zorgde dat we onze sokken moesten verwisselen. Een tijd waarin grote zorgen voor later waren omdat we ons moesten focussen op de dag. Nu moeten we de goede voornemens waarmaken, de inzichten praktisch doorvoeren, in een SWOT analyse, de doelen concreet en SMART maken. Jakkes. Wat is het echte leven lastig. We willen weer een simpel leven, opstaan als de haan kraait, een appel uit de boom trekken tegen de dorst, 's avonds door een denkbeeldig raam in de tent naar de sterren staren, ons afvragen welke weg naar Rome we zullen nemen en waar deze ons nog meer naartoe brengt. We lopen samen de stad uit, benauwd van de drukte. Pas als we langs het water in de schaduw van bomen met roze bloesem lopen, kunnen we weer ademhalen. We doen net alsof we weer vertrekken naar een nieuwe bestemming, zonder verplichte aankomsttijd. |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
November 2020
Categorieën |