Wat zou er gebeuren als we ons vaker bewust verveelden? Want normaal gesproken wordt verveeldheid zo snel mogelijk opgevuld. Wanneer er een onrustig gevoel ontstaat bij mij, op een moment dat ik niks hoef te doen, zoek ik naar mogelijke opvulling. Een serie kijken? De koelkast opentrekken? Tijd voor een hobby? Telefoon checken? Maar echt vervuld wordt de leegte niet.
Vandaag zijn we aan zee met oma Annie, die graag nog eens afreisde naar de badplaats in zeeland waar ze vroeger vakantie vierde. Halverwege de dijk hebben we ons kamp opgezet met stoeltjes, parasol, koelbox en picknickkleed. Omoe zit goed ingepakt uit de wind onder de parasol, lezend op de e-reader met hoed en zonnebril op. Zus en vader lezen uit een ouderwets papieren boek. Ik maakte strandwandelingetjes en hing ondersteboven aan de reling van de trap die de zee in leidt. Kijkend naar de wolken met het geluid van de golven onder me. Af en toe doen we een plas in de zee door te hurken op een van de tredes die al onderwater staan door de opkomende vloed. Het is rustig, stil, en bijna saai hier. Na een tijdje scroll ik wat door de social media op mijn telefoon. Waar ik niet vind wat ik zoek, wat dat ook mag zijn. Ik ga terug naar het water en de golfjes. Laat ik me maar een tijdje vervelen, nu ik hier toch ben. In plaats van te vluchten in mijn smartphone. En weetje? Het is heerlijk om niks te hoeven op deze vrije vrijdagmiddag, samen met de bovengenoemde familieleden. We zonnen, lezen, luisteren naar de wind. Af en toe komt er een grijze fietser voorbij over de dijk. Wat fijn lijkt me het ineens om met pensioen te zijn. Dagen vullen met rondjes fietsen, terrasjes pakken en kruiswoordpuzzels. Mijn leeftijdsfase gaat om opbouwen, jezelf positioneren en ontwikkelen, kansen grijpen en dromen waarmaken, de sociale kring trots of jaloers maken. Terwijl hij op de fiets aan het afbouwen is, loslaten en genieten. Wat kijk ik stiekem uit naar mijn saaie ouwe dag.
0 Reacties
Denk jij ook wel eens dat je part-time depressief bent? Dat de dagen zo van elkaar kunnen verschillen. Op een dag kan alles zo fijn en zonnig zijn dat alle door jou gecreëerde problemen in je hoofd verdwijnen. Je kunt wel zingen dansen springen tot de zon onder gaat. Vol geluk kruip je onder de wol en je kunt bijna niet wachten tot het weer licht wordt en je deze volmaakte, positieve versie van jezelf opnieuw kunt laten zien aan de wereld. Dan word je wakker met een zware stoflaag over je heen, een hoofd gevuld met watten en een duf gevoel achter je ogen dat heel de dag blijft hangen. Je bent moe, verdrietig en voelt je slap. Waar is je vrolijkheid gebleven? Waar zijn de fluitende vogeltjes en zoemende bijtjes. Gedachtes komen in je bovenkamer en proberen het probleem te analyseren en op te lossen. Wat heeft dit lijf nodig om zich weer goed te voelen? De dag verloopt moeizaam, je hebt nergens zin in en houdt de mensen op afstand. Als er iemand vraagt hoe het gaat, zeg je boos: 'Prima!' Ze mogen niet weten wat voor duistere gedachtes en emoties er bij jou binnen ronddwalen. Het worden er steeds meer en je raakt in de war van verschillende pogingen ze te verdrijven. Zoals je ze probeert te observeren en accepteren, maar ondertussen bezig bent met het Google'en van een psycholoog. Of graven in je verleden waar het toch zo gruwelijk is misgegaan. 'Ben ik mezelf onderweg verloren? Ben ik niet genoeg voor mezelf opgekomen? Zijn mijn grenzen soms overtreden? Waarom ben ik zo ingewikkeld? En hoe moet ik mezelf uitleggen aan de rest?' De rest... die, als je er met een drone op kijkt op dezelfde manier als jij rondloopt op de wereld. Met een hoofd vol gedachtes en problemen geprojecteerd op zichzelf. Dat denk ik tenminste, zeker weten doe ik het niet, ik kan tenslotte niet bij jou naar binnen kijken. Het punt is, en dat heb ik niet zelf bedacht maar gelezen in verschillende boeken, dat we allemaal egoïstisch zijn. Er continue mee bezig zijn ons goed te voelen, ons ongeluk te veranderen in geluk. Maar ik weet uit ervaring dat heel hard nadenken en je best doen niet zorgen voor minder ongelukkige stemmingen. Je wilt dan té graag de situatie veranderen die op dat moment waarschijnlijk niet te veranderen is. Misschien kunnen we het ongeluk een tijdje ervaren en vaart het dan vanzelf weer weg. Sinds wanneer mag je niet meer ongelukkig zijn? Ga toch eens een tijdje lekker kreunen en steunen en het vooral wél aan anderen laten merken. We zijn nou eenmaal soms moe, zwak, traag, onzeker, verdrietig, boos of welke negatief gelabelde stemming dan ook. Het opkroppen en verstoppen hiervan maakt je verrot van binnen. Kunnen wij er iets aan doen dat we geboren zijn in een wereld vol ongeluk? Waarom moeten we het dan in onszelf ontkennen of willen veranderen. Weetjewat, van mij mag je gelukkig wél af en toe hartstikke ongelukkig zijn.
Toen Lotte en ik terug kwamen van inspirerende, zelfvoorzienende boerderijen in Italië bedachten we iets met voeding te willen doen. Je weet dan net zo veel als wanneer je ontdekt hebt ‘iets met mensen’ te willen doen. We zijn uiteindelijk maar gaan werken in restaurants, vooral omdat we de Chef's Table aflevering in Modena zo romantisch vonden. Ik kwam uiteindelijk in de bediening terecht, wat tot het besef heeft geleid dat ik niet voor de horeca gemaakt ben. Een praatje maken met vreemden over het weer, het prachtige pand van iedere dag opnieuw 100 jaar oud, het ontbrekende terras en "dat u helaas geen gebruik mag maken van de tuin, het spijt ons." Sommige dagen gaat dat best goed, maar er zijn dagen dat ik me liever in de kelder verstop. Dan lijken de gast en ik elkaar al te haten voordat we elkaar begroet hebben. De dame op leeftijd wordt kwaad om wat er wél of niét op de menukaart staat, omdat ze iets niet kent of liever thuis een boterham met kaas had gegeten. Ze komt binnenlopen met een slecht humeur, gemiste kansen in het leven, gebroken liefdes en leegtes die ik voor haar op moet vullen, en wel met een geweldig gevoel voor humor, geschikte aanbevelingen en extraatjes. Wat je van mij niet hoeft te verwachten want ik lach liever met m'n eigen vrienden, ben van mening dat je oud genoeg bent om je eigen keuzes te maken en krijg niet extra betaalt voor nevendiensten. Laten we het zakelijk houden, jij bestelt ik bezorg, zonder poespas. De pakketbezorger hoeft toch ook niet terug te komen om te vragen of het pakket naar wens is, uwe hoogheid?
Het mag duidelijk wezen dat wij verder zoeken naar "iets met voeding." |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
November 2020
Categorieën |