Beginnen met schrijven is moeilijk, want er zijn té veel woorden om uit te kiezen. Welke zet je op papier? De zinnen komen niet meer zomaar aanwaaien doordat we niet meer door veranderend landschap razen, niet ieder uur een ander uitzicht of inzicht krijgen. In plaats daarvan lopen we alleen maar rondjes, verplaatsen we ons van huis naar trein naar werk en terug. In een straal van niet meer dan 20 km. Ik blijf in meervoudsvorm praten omdat het nog steeds als een nasleep van 'ons' avontuur voelt. We lijken meer op elkaar dan ik eerder door had. Of we zijn onderweg met hetzelfde virus besmet, Lotte en ik. We willen alles aanpakken wat ons kan leiden naar een plek in de maatschappij die bij ons past. We willen leren over wat voeding kan doen met het menselijk lichaam, hoe het kan breken en helen. Over de herkomst, bereiding en verspilling van wat er op ons bord ligt. Over hoe je meer zelf kunt maken, ambachtelijk zoals de omoe's van onze oma's dat vruuger deden. Je wilt je soms verzetten, vechten tegen de dingen waar je het niet mee eens bent, bijvoorbeeld als je door de supermarkt loopt. Maar tegelijkertijd zul je de huidige situatie in de wereld moeten accepteren, lelijk of mooi als ie is. Bovendien kan die supermarkt soms best nuttig zijn. Als je zelf niet over een melkmachine of graanmolen beschikt. Wanneer je avocadopitten op de vensterbank nog geen boompjes zijn, je zuurdesemstarter stinkt naar azijnzuur en de inmaakproducten zijn gaan schimmelen of pas over een jaar te eten. Ja dan wel.
Conclusie: je kunt je heel boos maken en verzetten, of vast een beetje dingen op je eigen manier gaan doen, oefenen voor later als je je dromen waarmaakt. En stiekem begin je er zo al aan. Alvast zoeken naar plekken en personen waar we ons creatieve zelf kunt zijn en dingen doen die we, gewoon heel leuk vinden om te doen. Voor Lotte en mij zijn die plekken over het algemeen met minder mensen en meer groen. Het is niet dat we niet van mensen houden, gewoon niet teveel bij elkaar. En de dingen die we leuk vinden moeten we nog een beetje ontdekken. Daarover later meer. En om nou niet elke avond een halfuur naar m'n beeldscherm te staren met een groot gemis aan inspiratie, bedacht ik dagelijks een foto te maken van wat er op míjn bord ligt, met de hoop dat daar een verhaal bij hoort. In het kader van weten waar je eten vandaan komt. Vaak komt een deel daarvan van (een van) mijn lievelingsplekken en hebben mijn lievelingsmensen er op zijn minst met hun tengeltjes aangezeten. Twee vliegen in één klap dus! (maar laat de bijtjes leven alsjeblieft).
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
November 2020
Categorieën |