Hoe oud ben je als je leert fietsen? Jaartje of vijf? Met je mollige handjes strak aan het stuur, je vader die je vooruit duwt en zo goed mogelijk recht houdt, jij met een motoriek van een jong hertje. Ik weet niet of het oefenen de band versterkte of zorgde voor grote frustratie. Het enthousiasme bij het kind dat door haar ongeduld al snel omslaat in woede. Op eigen benen willen staan en tegelijk vaders duwtje in de rug nog nodig hebben. Ik herinner me een rood fietsje, door de brandgang wiegend de straat op. Papa duwt en ineens fiets je dan een stukje alleen! Steeds langer alleen.
Dit stukje stond nog ergens verdwaald in de notities van mijn telefoon. Wat er een maand of tien geleden in is gezet door mij, waarschijnlijk ontroerd tijdens het fietsen. Ze zeggen dat ik op hem lijk, mijn vader. Waarmee ze vaak op uiterlijk doelen, "...dezelfde blauwe ogen," en aangezien ik tegenwoordig het liefst en alleen in zijn T-shirts loop met dezelfde bril als hij in de jaren 70, zou dat best eens kunnen kloppen. Maar daar houden de uiterlijke kenmerken van een vierentwintigjarige en een tweeënzestigjarige wel op, denk ik zo. Niets ten nadelen van jou papa, want je blijft een knappe man, ook met wat lachrimpels en lichtgrijs haar. Echter, zijn veel opvallendere gelijkenissen te vinden in ons karakter. We vinden bijvoorbeeld beiden de kwaliteit van het leven achteruit gaan naarmate het aantal menswezens in een ruimte toeneemt. We veroordelen ook allebei te drukke, extraverte mensen die achteraf toch best oké blijken te zijn. Onze lievelingsbezigheid is lezen en praten over hoe we onszelf in deze wereld moeten profileren, een oneindige vraag waar we maar geen eenduidig antwoord op vinden. Soms lijkt het alsof we 'anders' zijn, te serieus, te gevoelig. Gelukkig beschikken jij en ik over een goede dosis humor om het zware denken te kunnen compenseren. Ik vraag me af met wie ik dat soort dingen moest delen als het niet met hem was. Want de schrik 'anders te zijn' verdwijnt als sneeuw voor de zon als 'iemand anders ook zo is.' Het rode fietsje met het vijfjarige kind slingert over de stoep, ze schreeuwt het uit van spanning en plezier. Haar vader klapt in zijn handen en kijkt haar vol trots na. Maar als hij had geweten dat zij het achttien jaar later in haar hoofd haalde om naar Rome te fietsen, zonder hem, dan had hij haar natuurlijk nooit leren fietsen.
0 Reacties
Soms haat je de wereld. Haat mensen op straat, haat het gevoel vanbinnen dat nergens zin in heeft, en haat zelfs een beetje jezelf. Je wilt er vanaf komen dus je probeert eens wat. Negeren, accepteren, wegwuiven, omarmen, verbannen, schrijven, praten, zwijgen, diep in... en uit ademen. Je leest een boek over jezelf zijn, en een andere over vrij van ego zijn. Een Vlaamse Psychiater zegt deel je leed, een ander zegt hou je maar groot. Je bent er van in de war geraakt, al die tegenstrijdigheden over hoe je met externe en interne moeilijkheden om kunt gaan. Jezelf verbeteren en uiteindelijk het leven vormgeven dat jij graag wilt. Want dat is waar we zo snel mogelijk aan moeten gaan bouwen: de toekomst. Dromen naleven. Doen waar je gelukkig van wordt. Maar wat als je geen idee hebt waar je goed tot je recht komt of energie van krijgt. Momenteel misschien bijna nergens energie van krijgt. En daar dan weer bezorgd om raakt. Want je bent even ingestort, alles afgeblazen. Omdat het je te veel werd, alles tegen je zin in voelde, overprikkeld. Je luisterde naar jezelf, gunde je lichaam wat rust. En nu is het stil, verveeld, winters en grauw. Je kunt nadenken wat je wilt maar daar gaat geen oplossing van komen, alleen maar meer verwarring. Dus doe je dat maar niet. Ik heb het hier natuurlijk niet over jou maar over mezelf. Maar mezelf van een afstandje bekijken zorgt ervoor dat ik lucht krijg, maakt dat de boze bui wat wegtrekt. Mijn oma zei laatst, ''Ik blijf gewoon door ademen, ook al is het leven soms lastig," en dat is misschien nog wel het beste wat je kunt doen. De onrust en twijfel in jezelf zien en er mee leven dat het even niet anders gaat zijn. Je voelt je even kut en je kunt er niks aan doen. Gewoon doorademen en uitkijken naar de eerste zonnestralen in de lente.
Het is koud, nat en december in Nederland. Iets meer dan een jaar geleden zaten we nog aan de keukentafel op de Italiaanse Farm To Table boerderij "La Bibioteca." De boer kookte elke avond voor ons met producten van eigen boerderij, vaak groenten en varkensvlees bereid in een stoof. In die tijd waren er nieuwe biggetjes geboren waarvan er eentje helaas verstoten en verzwakt was. Deze voedde we met de fles en heeft het uiteindelijk overleefd. Hij is later teruggezet in de wei bij zijn broertjes en zusjes. Dat was een verblijf waar de meeste biggen in Nederland niet van zouden durven dromen. De varkens worden daar langzaam groot gebracht terwijl ze wroeten in de modder, dutjes doen op stro en wandelingetjes maken in het bos. Eens in de zoveel tijd wordt er dan eentje geslacht voor de verkoop, voor eigen restaurant of dus voor eigen gebruik. Als je zelf geen varken in de vriezer hebt liggen kun je gemakkelijk bacon of spekjes gebruiken voor dit stoof recept. Door eerst het vlees in boter te bakken en later groente en bouillon toe te voegen heeft deze stoof een rijke smaak en is zeer geschikt om op te warmen in de wintermaanden! Ook als je niet op een boerderij werkt. Koop wel alsjeblieft Beterleven of biologisch spek, dat is hartstikke betaalbaar en zo hebben de Nederlandse biggen ook een waardig bestaan.
Ingrediënten voor 4 personen blokje roomboter 4-6 plakjes bio bacon/ontbijtspek of 1 pakje bio spekjes 1 ui 2 teentjes knoflook 1 grote zoete aardappel 2 gewone piepers 600ml groente bouillon (600ml water + 1 bouillon blokje) 1 el Italiaanse (droge) kruiden peper en evt. chilipoeder/vlokken 2 laurierblaadjes scheut balsamico azijn rijst, linzen of brood voor erbij Wat je doen moet Klontje roomboter smelten in een braadpan. Hierin (het liefst bio) spek, of voor de vega optie handvol champignons, bakken. Kleine blokjes van 1 ui en 2 teentjes knoflook erbij bakken. Voeg (koolzaad)olie toe als er nog niet genoeg vet in de pan zit. Wees niet bang voor een beetje vet, dat heb je nodig in de winter, ook zit je er lang vol van (dus minder chocola als toetje) en het is gezonder dan de smaakmakers in kant-en-klaar pakjes en zakjes (veel suiker). Voeg nu kleine blokjes van 1 grote zoete aardappel en 2 normale aardappels toe. Bak 5 minuten. Nu 600ml water met daarin opgelost 1 groente bouillonblokje toevoegen. Veel Italiaanse kruiden, en 2 laurierblaadjes. Ik weet dat de titel anders doet vermoeden maar deze kruiden groeien ook in Nederland. Een scheutje balsamicoazijn, ook niet Nederlands maar wel super lekker! Je kunt ook appelazijn gebruiken. Die je tevens zelf kunt maken maar dan ben je drie weken verder. Genoeg draaien peper en voor de liefhebber chilipoeder of vlokken. 20 min laten stoven, af en toe roeren en proeven. Hoeft op zicht geen zout meer bij. Je kunt dit eten met linzen, rijst of (zuurdesem)brood. Eet smakelijk! Als je een tweede deeltijd studie met onbetaalde stage in de landbouw doet heb je het niet breed, schijnt. Je moet op de kleintjes letten en gek genoeg is dat best leuk. Ik zal de voordelen even voor je opnoemen. Het zorgt ten eerste voor minder keuzestress in de supermarkt omdat je niet alles kunt kopen. Het spoort tevens aan om meer zelfvoorzienend te zijn, zoals je eigen sjaal breien en dingen maken in plaats van vervangen als ze kapot zijn. Je denkt na voordat je het weekend vol plant met dure activiteiten met dure vrienden in dure kleding. En zo besef je dat er van alles te beleven is, gratis in je eigen huis. Nu komt het mooiste van alles: de kringloopwinkel. Het is een geweldige uitvinding tegen de consumptiemaatschappij. Hoewel de uitkomst natuurlijk hetzelfde is als nieuwkoop: een te volle kledingkast. Maar het kledingstuk of de prullaria hoeft zich niet voor de tweede keer schuldig te maken aan kinderarbeid en milieuvervuiling, en dat is goed. Er hoeft niks bijgemaakt te worden. Verder is het gewoon een hele leuke plek om te komen. Je af te vragen wie thee gedronken heeft uit de snoezige bloemetjes theepot. En waarom iemand een dure leren tas gratis weggeeft, misschien een sterfgeval of echtscheiding. De vrijwilliger achter de balie is aardig omdat hij blij is met een zinnige dagbesteding. Bovendien hoeft hij zich geen zorgen te maken over enig functioneringsgesprek of de verkoopcijfers. Dan het assortiment, dat oprecht leuk is. Annie en Cor hadden vast niet door dat hun retro broeken weer zo hip zouden worden toen zij ze weggaven. Tijdloos en kwalitatief goed, want anders zou een jas uit de vorige eeuw het niet overleefd hebben tot 2019. Doe er je voordeel mee, de kringloop winkel.
www.loodskringloopwinkel.nl Wat zou er gebeuren als we ons vaker bewust verveelden? Want normaal gesproken wordt verveeldheid zo snel mogelijk opgevuld. Wanneer er een onrustig gevoel ontstaat bij mij, op een moment dat ik niks hoef te doen, zoek ik naar mogelijke opvulling. Een serie kijken? De koelkast opentrekken? Tijd voor een hobby? Telefoon checken? Maar echt vervuld wordt de leegte niet.
Vandaag zijn we aan zee met oma Annie, die graag nog eens afreisde naar de badplaats in zeeland waar ze vroeger vakantie vierde. Halverwege de dijk hebben we ons kamp opgezet met stoeltjes, parasol, koelbox en picknickkleed. Omoe zit goed ingepakt uit de wind onder de parasol, lezend op de e-reader met hoed en zonnebril op. Zus en vader lezen uit een ouderwets papieren boek. Ik maakte strandwandelingetjes en hing ondersteboven aan de reling van de trap die de zee in leidt. Kijkend naar de wolken met het geluid van de golven onder me. Af en toe doen we een plas in de zee door te hurken op een van de tredes die al onderwater staan door de opkomende vloed. Het is rustig, stil, en bijna saai hier. Na een tijdje scroll ik wat door de social media op mijn telefoon. Waar ik niet vind wat ik zoek, wat dat ook mag zijn. Ik ga terug naar het water en de golfjes. Laat ik me maar een tijdje vervelen, nu ik hier toch ben. In plaats van te vluchten in mijn smartphone. En weetje? Het is heerlijk om niks te hoeven op deze vrije vrijdagmiddag, samen met de bovengenoemde familieleden. We zonnen, lezen, luisteren naar de wind. Af en toe komt er een grijze fietser voorbij over de dijk. Wat fijn lijkt me het ineens om met pensioen te zijn. Dagen vullen met rondjes fietsen, terrasjes pakken en kruiswoordpuzzels. Mijn leeftijdsfase gaat om opbouwen, jezelf positioneren en ontwikkelen, kansen grijpen en dromen waarmaken, de sociale kring trots of jaloers maken. Terwijl hij op de fiets aan het afbouwen is, loslaten en genieten. Wat kijk ik stiekem uit naar mijn saaie ouwe dag. Denk jij ook wel eens dat je part-time depressief bent? Dat de dagen zo van elkaar kunnen verschillen. Op een dag kan alles zo fijn en zonnig zijn dat alle door jou gecreëerde problemen in je hoofd verdwijnen. Je kunt wel zingen dansen springen tot de zon onder gaat. Vol geluk kruip je onder de wol en je kunt bijna niet wachten tot het weer licht wordt en je deze volmaakte, positieve versie van jezelf opnieuw kunt laten zien aan de wereld. Dan word je wakker met een zware stoflaag over je heen, een hoofd gevuld met watten en een duf gevoel achter je ogen dat heel de dag blijft hangen. Je bent moe, verdrietig en voelt je slap. Waar is je vrolijkheid gebleven? Waar zijn de fluitende vogeltjes en zoemende bijtjes. Gedachtes komen in je bovenkamer en proberen het probleem te analyseren en op te lossen. Wat heeft dit lijf nodig om zich weer goed te voelen? De dag verloopt moeizaam, je hebt nergens zin in en houdt de mensen op afstand. Als er iemand vraagt hoe het gaat, zeg je boos: 'Prima!' Ze mogen niet weten wat voor duistere gedachtes en emoties er bij jou binnen ronddwalen. Het worden er steeds meer en je raakt in de war van verschillende pogingen ze te verdrijven. Zoals je ze probeert te observeren en accepteren, maar ondertussen bezig bent met het Google'en van een psycholoog. Of graven in je verleden waar het toch zo gruwelijk is misgegaan. 'Ben ik mezelf onderweg verloren? Ben ik niet genoeg voor mezelf opgekomen? Zijn mijn grenzen soms overtreden? Waarom ben ik zo ingewikkeld? En hoe moet ik mezelf uitleggen aan de rest?' De rest... die, als je er met een drone op kijkt op dezelfde manier als jij rondloopt op de wereld. Met een hoofd vol gedachtes en problemen geprojecteerd op zichzelf. Dat denk ik tenminste, zeker weten doe ik het niet, ik kan tenslotte niet bij jou naar binnen kijken. Het punt is, en dat heb ik niet zelf bedacht maar gelezen in verschillende boeken, dat we allemaal egoïstisch zijn. Er continue mee bezig zijn ons goed te voelen, ons ongeluk te veranderen in geluk. Maar ik weet uit ervaring dat heel hard nadenken en je best doen niet zorgen voor minder ongelukkige stemmingen. Je wilt dan té graag de situatie veranderen die op dat moment waarschijnlijk niet te veranderen is. Misschien kunnen we het ongeluk een tijdje ervaren en vaart het dan vanzelf weer weg. Sinds wanneer mag je niet meer ongelukkig zijn? Ga toch eens een tijdje lekker kreunen en steunen en het vooral wél aan anderen laten merken. We zijn nou eenmaal soms moe, zwak, traag, onzeker, verdrietig, boos of welke negatief gelabelde stemming dan ook. Het opkroppen en verstoppen hiervan maakt je verrot van binnen. Kunnen wij er iets aan doen dat we geboren zijn in een wereld vol ongeluk? Waarom moeten we het dan in onszelf ontkennen of willen veranderen. Weetjewat, van mij mag je gelukkig wél af en toe hartstikke ongelukkig zijn.
Toen Lotte en ik terug kwamen van inspirerende, zelfvoorzienende boerderijen in Italië bedachten we iets met voeding te willen doen. Je weet dan net zo veel als wanneer je ontdekt hebt ‘iets met mensen’ te willen doen. We zijn uiteindelijk maar gaan werken in restaurants, vooral omdat we de Chef's Table aflevering in Modena zo romantisch vonden. Ik kwam uiteindelijk in de bediening terecht, wat tot het besef heeft geleid dat ik niet voor de horeca gemaakt ben. Een praatje maken met vreemden over het weer, het prachtige pand van iedere dag opnieuw 100 jaar oud, het ontbrekende terras en "dat u helaas geen gebruik mag maken van de tuin, het spijt ons." Sommige dagen gaat dat best goed, maar er zijn dagen dat ik me liever in de kelder verstop. Dan lijken de gast en ik elkaar al te haten voordat we elkaar begroet hebben. De dame op leeftijd wordt kwaad om wat er wél of niét op de menukaart staat, omdat ze iets niet kent of liever thuis een boterham met kaas had gegeten. Ze komt binnenlopen met een slecht humeur, gemiste kansen in het leven, gebroken liefdes en leegtes die ik voor haar op moet vullen, en wel met een geweldig gevoel voor humor, geschikte aanbevelingen en extraatjes. Wat je van mij niet hoeft te verwachten want ik lach liever met m'n eigen vrienden, ben van mening dat je oud genoeg bent om je eigen keuzes te maken en krijg niet extra betaalt voor nevendiensten. Laten we het zakelijk houden, jij bestelt ik bezorg, zonder poespas. De pakketbezorger hoeft toch ook niet terug te komen om te vragen of het pakket naar wens is, uwe hoogheid?
Het mag duidelijk wezen dat wij verder zoeken naar "iets met voeding." Met het ‘vier wielen naar Rome’ fotoboek op schoot zit ik op een klamme zomeravond op de bank met het boek op mijn bovenbenen geplakt. Het laatste beetje hittegolf die o.a. Nederland verraste met haar record temperaturen, hangt nog in de huiskamer. De opwarming van de aarde is een feit, maar laten we het daar een andere keer over hebben. De airco zoemt op de achtergrond terwijl ik door onze herinneringen blader, de geschiedenis die we nog geen jaar geleden schreven. Niet dat wij records braken, maar we schreven een belangrijk hoofdstuk in onze eigen geschiedenis. Wat me opvalt is dat de reis zelf niet eens zo veel indruk op me heeft gemaakt, maar de periode erna. Steeds terugdenken aan de mentale en fysieke beproevingen en wat je er eigenlijk van geleerd hebt. Ik herinner me de chagrijnigheid die steeds weer kwam opzetten op klaarlichte dag en me van m’n optimisme beroofde. Eén van de zwaarste dingen, het besef dat je niet het sterke en almaar positieve mens bent dat je zo graag wilt zijn. Mijn ego dat langzaam wegsmolt de berg af naar beneden, terwijl het achter raakte en Lotte steeds verder vooruit zag fietsen. Het gevoel van zwakte werd met elke hap lucht door mijn bloed mijn lichaam doorgepompt. Waar dit mechanisme goed voor is weet ik niet precies. Want het geloof in jezelf lijkt van cruciaal belang om de eindstreep te halen. Maar geloof mij, dat was niet altijd aanwezig. Toch haalden we de finish, maar zelfs daar op het mooie plein in Rome, omringt door confetti en bubbels, waren we niet onder de indruk van onszelf. Ongemakkelijk en mensenschuw (van al die natuur) probeerden we te glimlachen naar de video voor de mensen thuis. Misschien moest het besef nog komen, maar waarschijnlijk zijn we nooit echt trots geworden. Ook niet toen we later al die keren navertelde ‘naar Rome te zijn gefietst.’ En hebben we alle lovende woorden snel weggewuifd. We zijn gaan fietsen voor het avontuur, de uitdaging en de vrijheid. Weggefietst van de verwachtingen die de maatschappij voor afgestudeerden heeft. Het maakte ons niet uit wat iedereen ervan zou vinden, en of je trots zou zijn. We wilden vooral even lekker, helemaal vrij zijn.
Zomaar op een vrijdagmiddag wanneer er een drukkende hoofdpijn komt opzetten als gevolg van de uitgaansnacht ervoor, vind ik antwoord op de vraag wat ik na de zomer ga doen met mijn leven, iets waar ik al een tijdje naar zocht. Onrustig en gespannen fietste ik naar mijn ouderlijk huis om de drukte van de stad te ontvluchten. Na dat ik mezelf die ochtend een tijd lang zwaar en ongelukkig gevoeld heb vraag ik me af waar dit in godsnaam vandaan komt en vooral hoe ik er vanaf kom. Na een mentale overdenking gaat er een lichtje branden. Normaal gesproken is mijn concentratie op zo'n dag ver te zoeken maar mijn lijf functioneert plots uit zichzelf, neemt plaats achter de computer. Het hoofd denkt na, vingers typen woorden in, klikken met de muis, geven orders door aan de printer. Vervolgens wordt er een nummer gedraaid en getelefoneerd. Na twee uur liggen er verschillende folders, brochures en een ingevuld en ondertekend contract voor mijn neus. Ik ben ingeschreven voor de biologische landbouwopleiding in Dronten en heb een afspraak staan voor kennismaking op een stagebedrijf. De donderdag erop rijd ik samen met mijn rijangst naar Arnhem om daar op een hele mooie boerderij een stageplaats te krijgen. Het was alsof mijn onderbewuste er genoeg van had, dat gedraai om dingen heen. Als je graag buiten werkt ga dan buiten werken, als je de stad wilt ontvluchten doe dat dan, en als je niet tevreden kunt zijn met je leven, doe er dan wat aan in plaats van te blijven zeuren. Zei het tegen mij. En ik kon niets anders doen dan gehoorzaam volgen, en beloven om er voor 100% voor te gaan!
|
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
November 2020
Categorieën |