Soms haat je de wereld. Haat mensen op straat, haat het gevoel vanbinnen dat nergens zin in heeft, en haat zelfs een beetje jezelf. Je wilt er vanaf komen dus je probeert eens wat. Negeren, accepteren, wegwuiven, omarmen, verbannen, schrijven, praten, zwijgen, diep in... en uit ademen. Je leest een boek over jezelf zijn, en een andere over vrij van ego zijn. Een Vlaamse Psychiater zegt deel je leed, een ander zegt hou je maar groot. Je bent er van in de war geraakt, al die tegenstrijdigheden over hoe je met externe en interne moeilijkheden om kunt gaan. Jezelf verbeteren en uiteindelijk het leven vormgeven dat jij graag wilt. Want dat is waar we zo snel mogelijk aan moeten gaan bouwen: de toekomst. Dromen naleven. Doen waar je gelukkig van wordt. Maar wat als je geen idee hebt waar je goed tot je recht komt of energie van krijgt. Momenteel misschien bijna nergens energie van krijgt. En daar dan weer bezorgd om raakt. Want je bent even ingestort, alles afgeblazen. Omdat het je te veel werd, alles tegen je zin in voelde, overprikkeld. Je luisterde naar jezelf, gunde je lichaam wat rust. En nu is het stil, verveeld, winters en grauw. Je kunt nadenken wat je wilt maar daar gaat geen oplossing van komen, alleen maar meer verwarring. Dus doe je dat maar niet. Ik heb het hier natuurlijk niet over jou maar over mezelf. Maar mezelf van een afstandje bekijken zorgt ervoor dat ik lucht krijg, maakt dat de boze bui wat wegtrekt. Mijn oma zei laatst, ''Ik blijf gewoon door ademen, ook al is het leven soms lastig," en dat is misschien nog wel het beste wat je kunt doen. De onrust en twijfel in jezelf zien en er mee leven dat het even niet anders gaat zijn. Je voelt je even kut en je kunt er niks aan doen. Gewoon doorademen en uitkijken naar de eerste zonnestralen in de lente.
0 Reacties
|
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
November 2020
Categorieën |