Met het ‘vier wielen naar Rome’ fotoboek op schoot zit ik op een klamme zomeravond op de bank met het boek op mijn bovenbenen geplakt. Het laatste beetje hittegolf die o.a. Nederland verraste met haar record temperaturen, hangt nog in de huiskamer. De opwarming van de aarde is een feit, maar laten we het daar een andere keer over hebben. De airco zoemt op de achtergrond terwijl ik door onze herinneringen blader, de geschiedenis die we nog geen jaar geleden schreven. Niet dat wij records braken, maar we schreven een belangrijk hoofdstuk in onze eigen geschiedenis. Wat me opvalt is dat de reis zelf niet eens zo veel indruk op me heeft gemaakt, maar de periode erna. Steeds terugdenken aan de mentale en fysieke beproevingen en wat je er eigenlijk van geleerd hebt. Ik herinner me de chagrijnigheid die steeds weer kwam opzetten op klaarlichte dag en me van m’n optimisme beroofde. Eén van de zwaarste dingen, het besef dat je niet het sterke en almaar positieve mens bent dat je zo graag wilt zijn. Mijn ego dat langzaam wegsmolt de berg af naar beneden, terwijl het achter raakte en Lotte steeds verder vooruit zag fietsen. Het gevoel van zwakte werd met elke hap lucht door mijn bloed mijn lichaam doorgepompt. Waar dit mechanisme goed voor is weet ik niet precies. Want het geloof in jezelf lijkt van cruciaal belang om de eindstreep te halen. Maar geloof mij, dat was niet altijd aanwezig. Toch haalden we de finish, maar zelfs daar op het mooie plein in Rome, omringt door confetti en bubbels, waren we niet onder de indruk van onszelf. Ongemakkelijk en mensenschuw (van al die natuur) probeerden we te glimlachen naar de video voor de mensen thuis. Misschien moest het besef nog komen, maar waarschijnlijk zijn we nooit echt trots geworden. Ook niet toen we later al die keren navertelde ‘naar Rome te zijn gefietst.’ En hebben we alle lovende woorden snel weggewuifd. We zijn gaan fietsen voor het avontuur, de uitdaging en de vrijheid. Weggefietst van de verwachtingen die de maatschappij voor afgestudeerden heeft. Het maakte ons niet uit wat iedereen ervan zou vinden, en of je trots zou zijn. We wilden vooral even lekker, helemaal vrij zijn.
0 Reacties
Zomaar op een vrijdagmiddag wanneer er een drukkende hoofdpijn komt opzetten als gevolg van de uitgaansnacht ervoor, vind ik antwoord op de vraag wat ik na de zomer ga doen met mijn leven, iets waar ik al een tijdje naar zocht. Onrustig en gespannen fietste ik naar mijn ouderlijk huis om de drukte van de stad te ontvluchten. Na dat ik mezelf die ochtend een tijd lang zwaar en ongelukkig gevoeld heb vraag ik me af waar dit in godsnaam vandaan komt en vooral hoe ik er vanaf kom. Na een mentale overdenking gaat er een lichtje branden. Normaal gesproken is mijn concentratie op zo'n dag ver te zoeken maar mijn lijf functioneert plots uit zichzelf, neemt plaats achter de computer. Het hoofd denkt na, vingers typen woorden in, klikken met de muis, geven orders door aan de printer. Vervolgens wordt er een nummer gedraaid en getelefoneerd. Na twee uur liggen er verschillende folders, brochures en een ingevuld en ondertekend contract voor mijn neus. Ik ben ingeschreven voor de biologische landbouwopleiding in Dronten en heb een afspraak staan voor kennismaking op een stagebedrijf. De donderdag erop rijd ik samen met mijn rijangst naar Arnhem om daar op een hele mooie boerderij een stageplaats te krijgen. Het was alsof mijn onderbewuste er genoeg van had, dat gedraai om dingen heen. Als je graag buiten werkt ga dan buiten werken, als je de stad wilt ontvluchten doe dat dan, en als je niet tevreden kunt zijn met je leven, doe er dan wat aan in plaats van te blijven zeuren. Zei het tegen mij. En ik kon niets anders doen dan gehoorzaam volgen, en beloven om er voor 100% voor te gaan!
|
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
November 2020
Categorieën |