Denk jij ook wel eens dat je part-time depressief bent? Dat de dagen zo van elkaar kunnen verschillen. Op een dag kan alles zo fijn en zonnig zijn dat alle door jou gecreëerde problemen in je hoofd verdwijnen. Je kunt wel zingen dansen springen tot de zon onder gaat. Vol geluk kruip je onder de wol en je kunt bijna niet wachten tot het weer licht wordt en je deze volmaakte, positieve versie van jezelf opnieuw kunt laten zien aan de wereld. Dan word je wakker met een zware stoflaag over je heen, een hoofd gevuld met watten en een duf gevoel achter je ogen dat heel de dag blijft hangen. Je bent moe, verdrietig en voelt je slap. Waar is je vrolijkheid gebleven? Waar zijn de fluitende vogeltjes en zoemende bijtjes. Gedachtes komen in je bovenkamer en proberen het probleem te analyseren en op te lossen. Wat heeft dit lijf nodig om zich weer goed te voelen? De dag verloopt moeizaam, je hebt nergens zin in en houdt de mensen op afstand. Als er iemand vraagt hoe het gaat, zeg je boos: 'Prima!' Ze mogen niet weten wat voor duistere gedachtes en emoties er bij jou binnen ronddwalen. Het worden er steeds meer en je raakt in de war van verschillende pogingen ze te verdrijven. Zoals je ze probeert te observeren en accepteren, maar ondertussen bezig bent met het Google'en van een psycholoog. Of graven in je verleden waar het toch zo gruwelijk is misgegaan. 'Ben ik mezelf onderweg verloren? Ben ik niet genoeg voor mezelf opgekomen? Zijn mijn grenzen soms overtreden? Waarom ben ik zo ingewikkeld? En hoe moet ik mezelf uitleggen aan de rest?' De rest... die, als je er met een drone op kijkt op dezelfde manier als jij rondloopt op de wereld. Met een hoofd vol gedachtes en problemen geprojecteerd op zichzelf. Dat denk ik tenminste, zeker weten doe ik het niet, ik kan tenslotte niet bij jou naar binnen kijken. Het punt is, en dat heb ik niet zelf bedacht maar gelezen in verschillende boeken, dat we allemaal egoïstisch zijn. Er continue mee bezig zijn ons goed te voelen, ons ongeluk te veranderen in geluk. Maar ik weet uit ervaring dat heel hard nadenken en je best doen niet zorgen voor minder ongelukkige stemmingen. Je wilt dan té graag de situatie veranderen die op dat moment waarschijnlijk niet te veranderen is. Misschien kunnen we het ongeluk een tijdje ervaren en vaart het dan vanzelf weer weg. Sinds wanneer mag je niet meer ongelukkig zijn? Ga toch eens een tijdje lekker kreunen en steunen en het vooral wél aan anderen laten merken. We zijn nou eenmaal soms moe, zwak, traag, onzeker, verdrietig, boos of welke negatief gelabelde stemming dan ook. Het opkroppen en verstoppen hiervan maakt je verrot van binnen. Kunnen wij er iets aan doen dat we geboren zijn in een wereld vol ongeluk? Waarom moeten we het dan in onszelf ontkennen of willen veranderen. Weetjewat, van mij mag je gelukkig wél af en toe hartstikke ongelukkig zijn.
1 Reactie
Gert
28/11/2019 17:44:36
Heel herkenbaar.....
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
November 2020
Categorieƫn |