Hoe oud ben je als je leert fietsen? Jaartje of vijf? Met je mollige handjes strak aan het stuur, je vader die je vooruit duwt en zo goed mogelijk recht houdt, jij met een motoriek van een jong hertje. Ik weet niet of het oefenen de band versterkte of zorgde voor grote frustratie. Het enthousiasme bij het kind dat door haar ongeduld al snel omslaat in woede. Op eigen benen willen staan en tegelijk vaders duwtje in de rug nog nodig hebben. Ik herinner me een rood fietsje, door de brandgang wiegend de straat op. Papa duwt en ineens fiets je dan een stukje alleen! Steeds langer alleen.
Dit stukje stond nog ergens verdwaald in de notities van mijn telefoon. Wat er een maand of tien geleden in is gezet door mij, waarschijnlijk ontroerd tijdens het fietsen. Ze zeggen dat ik op hem lijk, mijn vader. Waarmee ze vaak op uiterlijk doelen, "...dezelfde blauwe ogen," en aangezien ik tegenwoordig het liefst en alleen in zijn T-shirts loop met dezelfde bril als hij in de jaren 70, zou dat best eens kunnen kloppen. Maar daar houden de uiterlijke kenmerken van een vierentwintigjarige en een tweeënzestigjarige wel op, denk ik zo. Niets ten nadelen van jou papa, want je blijft een knappe man, ook met wat lachrimpels en lichtgrijs haar. Echter, zijn veel opvallendere gelijkenissen te vinden in ons karakter. We vinden bijvoorbeeld beiden de kwaliteit van het leven achteruit gaan naarmate het aantal menswezens in een ruimte toeneemt. We veroordelen ook allebei te drukke, extraverte mensen die achteraf toch best oké blijken te zijn. Onze lievelingsbezigheid is lezen en praten over hoe we onszelf in deze wereld moeten profileren, een oneindige vraag waar we maar geen eenduidig antwoord op vinden. Soms lijkt het alsof we 'anders' zijn, te serieus, te gevoelig. Gelukkig beschikken jij en ik over een goede dosis humor om het zware denken te kunnen compenseren. Ik vraag me af met wie ik dat soort dingen moest delen als het niet met hem was. Want de schrik 'anders te zijn' verdwijnt als sneeuw voor de zon als 'iemand anders ook zo is.' Het rode fietsje met het vijfjarige kind slingert over de stoep, ze schreeuwt het uit van spanning en plezier. Haar vader klapt in zijn handen en kijkt haar vol trots na. Maar als hij had geweten dat zij het achttien jaar later in haar hoofd haalde om naar Rome te fietsen, zonder hem, dan had hij haar natuurlijk nooit leren fietsen.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. Archieven
November 2020
Categorieën |